ئیننا لیللاھی وە ئیننا ئیلەیھی ڕاجیعوون

ئیننا لیللاھی وە ئیننا ئیلەیھی ڕاجیعوون، بە فۆنتی حەفەس

ئیننا لیللاھی وە ئیننا ئیلەیھی ڕاجیعوون (بە عەرەبی: إنّا لله وإنّا إليهِ رَاجعُون؛ واتە ئێمە موڵکی ئەوین و ھەر بۆ لای ئەویش دەگەڕێینەوە) ھەروەھا بە ئیستیرجاع (بە عەرەبی: ٱسْتِرْجَاع‎) ناسراوە. لە ئیسلامدا بەشێکی ئایەتی ١٥٦ی سووڕەتی بەقەڕەیە، و دروشمێکی قورئانییە بۆ موسڵمانان. واتە «بەڕاستی ئێمە موڵکی خواین و ھەر بۆ لای ئەویش دەگەڕێینەوە.» و ئامانجیش لێی بەرزکردنەوەی ورە، ڕاگرتنی دۆخی دەروونی، بەرگریدان بە موسڵمان تا نەکەوێتە دژایەتیکردن و ناڕەزاییدەربڕین لە دادپەروەری و قەزاوقەدەر. بەگشتی دەستەواژەکە لەلایەن موسڵمانانەوە دەوترێتەوە بەتایبەتی لەکاتی بیستنی مردنی کەسێک یان ھەواڵێکی ناخۆش کە بەسەر خۆی یان کەسێکی تر ھاتبێت وەک ھێمایەک بۆ ئارامی و داننان بەوەی کە خوا باڵادەستە، و زیاتر لە توانای بەرگەگرتنی خۆمان تاقیمان ناکاتەوە.

بەکارھاتن

• لە قورئان: ﴿وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنْفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ ۝١٥٥ الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ ۝١٥٦﴾ [بەقەرە:١٥٥–١٥٦] (کوردی: ١٥٥- سوێند بەخوا تاقیتان دەكەینەوه به كەمێك له ترس و بیم و برسێتی و كەم بوونی ماڵ و سامان و مردنی كەس و كارو تیاچوونی بەرو بوومی كشتوكاڵ، جا مژده بده بەو كەسانەی خۆگرو ئارامگرن...  ١٥٦- كه ئەوانەن هەر كاتێك تووشی بەڵاو ناخۆشیەك دەبن دەڵێن: ئێمه موڵكی خواین و هەرچی هەمانه بەخششی خوایە، سەر ئەنجامیش تەنها هەر بۆ لای ئەو زاتەیه گەڕانەوەمان.)
• عەبدولڕەحمان کوڕی عەوف گێڕاویەتییەوە کە پێغەمبەر وتوویەتی «إذا أصابَ أحدَكم مصيبةٌ فليقل إنَّا للَّهِ وإنَّا إليهِ راجعونَ اللَّهمَّ عندَك احتسبتُ مصيبتي فأجرني فيها وأبدلني منها خيرًا». واتە «گەر یەکێک لە ئێوە تووشی کارەساتێک بوو، با بڵێت ئیننا لیللاھی وە ئیننا ئیلەیھی ڕاجیعوون. خوایە، تۆ بە کارەساتەکەی منت زانی بۆیە، دەرم بێنە و لە کارەساتەکە بمگۆڕە.»