دەروازە:وێژەی کوردی/شیعری ھەڵبژێردراو/١٢

ئەی بە تەلعەت ماھی کامیل، وەی بە حورمەت «ب» و «ت»		زلف داری همچو عنبر، لب چو «ش» و «ک» و «ر»
عیشوەیی چاوت، دەبا وەختی نیگەھ سەد گیان و دڵ		قبله آزادگانی، ای صنم! با «ر» و «خ»
دڵ وەھا ئاشوفتەیە شەوھا لە قەیدی «م» و «و»		دردمندم، مستمندم تن گرفته «ت» و «ب»
«غەین» و «میم» گەر نەخۆی، جانا! لە دەستت دەر دەچم		دردمندان را بباید «ط» و «ب» و «ی» و «ب»
بەزمی «ی» و «ا» و «ر» وەک جەننەتە بۆ «م» و «ن»		مطربان!با نای و بربط، با رباب و «دال» و «ف»
موددەعی دوورە منیش مەستم لە «و» و «ص» و «ل»		تا سحرگاهان نهاده «ل» و «ب» با «ل» و «ب»
«س» و «ا» و «ل» و «م» ئاگاھە بۆ کیزب و خیلاف		این غزل گفتست مسکین «س» و «ع» و «د» و «ی»
— سالم